Shore
Het is een haventje-van-niks! Dat ontdekte ik toen ik een aantal jaren geleden er weer ‘ns langs fietste. Het haventje – de ‘Haven’ in de volksmond – bij aardappelhandel Bouma, in de Hallumerhoek. Aardappelen werden er op een praam geladen, even verderop belandden gerooide suikerbieten op een andere praam. Het haventje was dus een belangrijk onderdeel van een economische levensader in het kleigebied van het Noordfriese land. In oostelijke richting werden de aardappelen en suikerbieten gevaren naar het nabijgelegen dorp Hallum. Daar werden ze overgeladen op vrachtwagens.
Ik spreek hier over de jaren rondom 1960. De ‘Haven’ was voor Gerard, m’n beste vriend, en mijzelf een belangrijke ontmoetingsplaats, we speelden ‘riddertje’ in de rondom liggende weilanden, trapten tegen een bal of legden een hengel in het water. In de winter werden er de schaatsen ondergebonden en, al zwierend, gingen we dezelfde richting schaatsen als die van de pramen. Hoewel ik niet zo ver kwam, ik kon er namelijk ‘niets van’.
Fellow pelgrim
Beginjaren negentig van de vorige eeuw woon en leef ik in ‘leefgemeenschap De Trijesprong’, waar wij, met de medebewoners, ‘oefenden in het anders omgaan met mensen, milieu en geld’. Zo staat het, zeer idealistisch, beschreven in de statuten. Concreet betekende het, onder andere, dat we een bijzonder progressief ‘inleggeld’ hanteerden, de auto in de ban hadden gedaan en mensen, die hun leven niet goed ‘op de rails’ hadden, een ‘warm huis’ boden.
Op zekere dag meldde pelgrim Hendrikus zich. Hij zocht ook zo’n warm huis. Hij kwam bij ons wonen en vertelde tijdens de koffiepartijtjes over zijn wandelprojecten. Eén daarvan was een wandelpelgrimage op de dagen tussen kerst en oudejaarsdag, tussen Bolsward en de Bonifatiuskapel te Dokkum. Hij vertelde bevlogen over zijn projecten en sprak de wens uit meerdere tochten in die donkere dagen na kerst op te zetten. Ik ‘paste de schoen’ en ging de volgende jaren een pelgrimstocht tussen Marum en Dokkum, met onderweg kerken als pleisterplaatsen, opzetten, organiseren en leiden. De donkere dagen werden aldus lichte …
Shore
Eind april 2022. Met Nel, Leendert, Romkje, Roelof en Anna beleef ik een retraiteweek in het zuidwesten van Frankrijk, pakweg 150 kilometer ten oosten van Bordeaux.
Half zeven in de ochtend, het is nog donker. Twaalfhonderd kilometer zuidelijk immers. We zijn verzameld voor de wandeling van de overgang van duisternis naar het licht. Nee, het opkomen van de zon gaan we niet meemaken, het wolkendek is te dik.
We worden begeleid door prachtige muziek: een koor met lijstergezang, de nachtegaal zingt de bovenstem, duiven koeren, de koekoek klinkt er boven uit, krekels sjirpen in een vast ritme.
We luisteren ademloos, in stilte. Al klimmend en dalend in het landschap van Quercy.
Hetzelfde koor gaat ook met ons mee, wanneer we de dag daarop een klein ‘stukje’ van de pelgrimsroute naar Santiago de Compostella wandelen: kwetterend, tjilpend, hoge tonen, lage tonen. Klanken te over. En dan al die vormen en kleuren: het paarse van de irissen, de zachtere kleur van seringen, de gele velden koolzaad en boterbloemen, en vooral de vele soorten kleurrijke orchideeën.
Wonderwereld vol geheimen,
Schepping van God.
Al wat ons verbaast, verbijstert,
leeft van uw zorg:
vormen, kleuren, klank te over,
tastbaar weefsel, veelbelovend,
alles wat ons hart verovert –
Schepping van God.
